“Mijn mooiste project? Dat zijn er zoveel! Ieder project was zo anders en de uitdagingen zo verschillend dat het moeilijk is om maar één project te noemen. Het montageontwerp en de berekening van de Erasmusbrug. Ik denk ook aan het ontwerp van de spoorbrug over het Hollands Diep. Met 70 man, de hele zuidkant van de tweede verdieping van het pand, waren we hiermee bezig om het ontwerp en daarmee de uitvoering tijdig voor elkaar te krijgen. De brug was vijf jaar oud en de garantietermijn voorbij, maar er was nog nooit een trein overheen geweest! Eerst waren ze vergeten die te bestellen en bij afwezigheid van toezicht bij de bouw bleek de trein niet goed  te zijn. Dat gebeurt er als de opdrachtgever geen inhoudelijke vakkennis inzet. Dat hebben we bij Iv zeker wel en ik denk dat juist dat ons sterkste punt is.” Han Vos heeft van 1986 tot 2013 bij Iv-Infra gewerkt en geniet al een aantal jaar van zijn pensioen.

“Maar, als ik dan toch een project moet noemen was dat toch wel het ontwerp van de nieuwe sluisdeuren voor het Panamakanaal. Dat was het grootste, meest indrukwekkende en ook mijn laatste grote project. Voor Iv was dit toen het grootste project ooit in manuren. En toch had het nog veel groter kunnen zijn. Als we de aanbieding voor het betonwerk anders hadden aangepakt, dan had de opdracht aan uren wellicht het dubbele geweest. Het verkrijgen van dat contract was sowieso een bijzonder verhaal. Het begon met twee juristen, één van Heerema en één uit New Orleans. Het project voor de nieuwe stormvloedkering in New Orleans komt ter sprake, zo na Katrina. Dat wilden ze wel even regelen, maar hoe? Een van de twee kent Rob van de Waal en benadert hem voor het assisteren bij een ontwerp voor aanbieding van een kering voor New Orleans. De aannemer kreeg de opdracht (net) niet en daarmee was ons werk beëindigd. Maar we legden daar wel de contacten met Tetra Tech, het bedrijf dat later samenwerkt met MWH Global voor het uitbreiden van de capaciteit van het Panamakanaal. Ik kreeg een mailtje uit Chicago met de vraag: ‘hebben jullie verstand van sluizen?’. Ja natuurlijk! Samen met Rob ben ik toen naar Chicago gegaan om te praten over de nieuwe sluiscomplexen. Daar bespraken we de sluisdeur op rolwagens. In IJmuiden waren soortgelijke oude deuren met starre wagens en rails vervangen door meer flexibele, om vernieling van wielen en rails te vermijden. Wij hebben toen voor Panama een ontwerp gemaakt met een rubber blok op elke rolwagen om de bewegingen op te vangen en de krachten over te dragen tussen deur en rolwagens. Het ontwerp hebben we bij de aannemer neergelegd en die kreeg de opdracht door zijn aantrekkelijke prijs. En wij kregen de opdracht voor de engineering van de deuren en de bewegingswerken.

Han heeft voor het project twee jaar in Panama gewoond met zijn vrouw. “Het wonen in ‘ver weg’, waar alles anders is, is heel boeiend. Wat er dan zo anders is?” Han denkt even na… “Het zit ‘m in de combinatie van kleine dingen. Het is er heet, de natuur is er heel anders. Zo gaat bijvoorbeeld in maart, zo tegen regentijd, het hele bos zoemen en op enig moment lopen beertjes (‘gatto solo’) door de tuin. Met hun kenmerkende staartjes boven het gras uit. En de corruptie, tja, je moet altijd geld in je paspoort of portemonnee hebben zitten, zeker aan het einde van de maand. De politiecontroles zijn altijd rond de 13^e of aan het eind van de maand. Dan is namelijk het geld op en controleren ze extra op ‘overtredingen’.”
 
Het internationaal werken was ook een leuke uitdaging vertelt Han: “We hadden bij Iv wel Europese ervaring, maar niet daarbuiten. We moesten onze werkwijze wel aanpassen. Zo werken we in Nederland op A4 papier, maar internationaal is Letter formaat veruit het meest gebruikt. Dat klinkt als een detail, maar zorgde er wel voor dat al onze rapporten niet normaal te printen en lezen waren daar. Dus ik heb onze reproservice speciaal Letterpapier laten maken. Ook leerden we toen omgaan met videoconferencing of conference calls. De grootste uitdaging? Het samenwerkingsverband. Het maken van een team terwijl we op vier verschillende locaties over de wereld zaten. Zie dat maar eens als één team te laten werken.”
 

Iets heel anders, maar waar Han goede herinneringen aan heeft is het bedenken van de jaarlijkse Iv actie voor de Staalbouwdag. “Ja, de tennisballenmachine! Wij deelden vlindernetjes uit en op de stand kon iedereen dan ballen vangen. Vingen ze een rode bal, dan wonnen ze 25 gulden, vingen ze een gele bal, dan kregen ze een biertje. Stonden daar al die mensen in pak te springen met een netje om die ballen te vangen. Of die keer dat we een brug van ijs hadden gemaakt en iedereen moest raden hoelang die zou blijven staan. De hele dag bleef deze staan, maar toen de beurs was afgelopen klapte het ineens keihard in elkaar toen er een steun onderuit werd getrokken. En oh ja, die keer dat bezoekers met fietsen stroom moesten maken voor een race met treintjes en iedereen keihard aan het fietsen ging nadat met een heus startpistool een enorme knal was gegeven. En de constructie die moest instorten als er genoeg bier was uitgepompt, waarvoor de bezoekers in de rij stonden. Ja, dat waren leuke dingen.”